Rok 2009 był rokiem w pewnym sensie przełomowym, gdyż od tamtej pory funkcjonuje taka rzecz jak ogłoszenie upadłości konsumenckiej. Wielu z nas mogło się ucieszyć, gdyż wizja poratowania się właśnie w taki sposób dawała jakieś małe światełko w tunelu na wyciągnięcie się ze spirali długów. Po kilku latach funkcjonowania instytucji upadłości konsumenckiej okazuje się, że jest ona tylko dla wybranych osób. Dlaczego?
Proces ogłaszania upadłości konsumenckiej jest następujący. To dłużnik w pewnym momencie może zadecydować o chęci ogłoszenia takowej. Jeśli się zdecyduje powinien złożyć w sądzie upadłościowym stosowny wniosek zaopatrzony m.in. o aktualny wyka majątku dłużnika, spis obecnych wierzycieli i dokumenty związane z postępowaniami toczącymi się względem dłużnika. Pierwszy schodek pojawia się już przy składaniu wniosku, ponieważ nie jest on darmowy. Taki kosztuje 200 zł., jeśli jednak sytuacja finansowa jest na tyle trudna, że dłużnik nie jest w stanie zapłacić tej kwoty, składa kolejny wniosek, aby uzasadnić swoją niezwykle ciężką sytuację finansową.
Składając wniosek o upadłość konsumencką trzeba mieć świadomość tego, że bezpośrednim skutkiem jej ogłoszenia jest likwidacja majątku dłużnika, która nazywana jest tzw. „masą upadłości”. Oznacza to w praktyce, że posiadany dom, mieszkanie, czy samochód zostaje sprzedany do syndyka. Kwoty za sprzedaż tych przedmiotów, czy nieruchomości trafiają do wierzycieli, którzy czekają na uregulowanie powstałych zaległości. Zatem miało się długi, a teraz nie ma się praktycznie NIC.
Jak pokazują statystyki jedynie 18 złożonych wniosków spośród 1276 zostało rozpatrzonych przez sąd pozytywnie! Z czego jeszcze 2 zostały umorzone w trakcie procedury upadłościowej. Gdzie leży przyczyna odrzucania wniosków przez sąd? Przede wszystkim sama ustawa reguluje, w jakich przypadkach sąd może pozytywnie przychylić się do wniosku dłużnika. Dzieje się tak kiedy niewypłacalność konsumenta powstała na skutek wyjątkowych i niezależnych od niego okoliczności (np. choroba, wypadek itp.). Jeśli zaś długi powstały na skutek własnej nieostrożności, lekkomyślności itp. sąd ma prawo oddalić wniosek wnioskodawcy.
Zatem wniosek jest prosty, na ogłoszenie upadłości konsumenckiej mogą sobie pozwolić jedynie ludzie zamożni, którzy dysponują ruchomościami, lub nieruchomościami, które mogłyby wskutek licytacji pokryć wynagrodzenie syndyka i zarazem spłacić zaległe zobowiązania.
Każdorazowo o ogłoszeniu upadłości konsumenckiej decyduje sąd rejonowy-odpowieni dla dłużnika, który oczywiście wcześniej złożył stosowny wniosek. Należy pamiętać, że upadłość ogłaszana jest wyłącznie z przyczyn niezależnych od dłużnika np. nagła choroba. Upadłość konsumencką można ogłosić tylko raz na 10 lat.
Pawełek_Rybnik
Jak to w Polsce, każda ustawa to bubel prawny! To jest śmiech na Sali. Paradoksem jest to, żeby ogłosić upadłość konsumencką trzeba być „bogatym”. Przede wszystkim trzeba posiadać jakąś nieruchomość lub cenne ruchomości by mogło dojść do licytacji przeprowadzonej przez syndyka.
Szef_Tarnów
Polska to jest chory kraj. Stwierdzenie to nie jest żadną złośliwością wobec mojej ojczyzny. Tylko mieszkam w Niemczech. Jednak mam teraz obraz jak powinno działać zdrowe państwo. De facto upadłość konsumencka nie prowadzi do umorzenia długu, tylko do planu spłaty wierzycieli(z wykorzystaniem licytacji majątkowych). Przykładowo w Niemczech takie działania rzeczywiście prowadzą do oddłużania osób fizycznych.
Geoetze/Frankfurt
A jak wygląda sprawa jeżeli firma ogłosiła upadłość to czy muszę spłacić im pożyczkę? Jeśli mam kredyt w jakiejś instytucji pozabankowej i ta firma zbankrutowała lub przestałą istnieć to komu teraz trzeba oddać pożyczone pieniądze? Nie sądzę przecież że zostaną mi te pieniądze podarowane więc ktoś się pewnie o nie upomni. Czy jest jakieś ryzyko i czy możemy jakoś stracić jeśli mam pożyczkę w firmie która jest na skraju bankructwa lub już splajtowała.